Je hebt van die avonden dat alles meezit. Maandagavond in Gouda was er zo één. Ondanks dat Damlust met hun sterkste team tot nu toe in de DMH/WHDB hoofdklasse tegen ons aantrad, werd een 14-2 overwinning geboekt. Gezien de standen in het middenspel mag dat een klein wonder worden genoemd. Wim en Paul zorgden voor een 4-0 voorsprong. Paul kwam onder druk te staan tegen de ervaren Den Besten, maar een blunder van de Goudenaar werd gelijk door Paul afgestraft. In een zeer scherpe opening van Wim werd er noodgedwongen afgeruild naar een gelijkwaardige stand. Wim kreeg toch wat voordeel. In tijdnood van zijn tegenstander koos Wim bewust voor een rommelige afwikkeling die objectief gelijk was, maar Van Reenen deed het verkeerd middels een onnodig offer en stond toen verloren. Fred speelde een zeer fraaie partij tegen Teun van der Krol, waarbij waarschijnlijk de remise een terechte uitslag was. Bennie speelde indrukwekkend tegen Henk van Klaveren. Deze speler is nog wat minder bekend bij ons, omdat hij niet op zaterdag speelt. Hij is echter bepaald geen zwakke tegenstander (rating 1288!) maar werd echter technisch volkomen weggespeeld. Jeroen was de volgende die een overwinning aan liet tekenen. In het middenspel was het echter Geraldo IJssel die de beste kansen had. Na een afwikkeling werd echter door deze laatste onnauwkeurig opgebouwd, wat aan Jeroen wel toevertrouwd was. Een 9-1 tussenstand; een onverwachte luxe.
Ook Jaap had het moeilijk in het middenspel, maar zocht wel bewust complicaties op. Een daarvan werd door Schep overzien, waarna winst eenvoudig was. Houdini Herman zat dit keer op het laagste bord. Maar ook dat is geen garantie voor een goede stand. Hij stond slecht, zo niet hopeloos. Maar nooit voor Herman. Hij bevrijdde zich en wist met een finesse te winnen. De grootste verrassing was weggelegd voor de laatste partij. De grieperige Alfred had zichzelf op bord 1 geplaatst en dacht daarmee zijn team een dienst te bewijzen. Dat klopte, maar anders dan verwacht. Hij trof Prosman, maar liet zich niet ontmoedigen en speelde vrijuit. Na een goede partij, met natuurlijk voordeel voor Erno, koos hij na lang rekenen voor een variant die heel misschien kansen zou bieden. Erno trok ook veel tijd uit voor deze positie en koos de bewuste variant. In wederzijdse tijdnood vlogen de stukken van het bord. Erno bleek (vanzelfsprekend) verder gerekend te hebben, maar had toch ook niet gezien dat zijn dam voor twee stukken toch ontoereikend was voor de winst.