Het eerste team kampte in de voorbereiding naar de wedstrijd tegen Samen Sterk met forse tegenslag. Het was al bekend dat Fred Ivens niet mee kon doen, maar het afvallen van Jan Kok en Gerard de Groot was een streep door de rekening. Gelukkig had Hans den Engelsman begrip voor deze overmachtssituatie en toonde zich flexibel door mee te spelen. De andere invallers waren Hein en Alfred. De invallers (behalve de laatste) werden ook de matchwinnaars. Wim speelde een spannende en prima partij met een mooie voorpost op 23. De complicaties werden Martin van der Sluis teveel en met een doorbraakcombinatie ten koste van 2 schijven konden de eerste punten genoteerd worden. Piet Lodder en Herman Vroom speelden beide degelijke remises. Jeroen Kos probeerde het wel, maar echt voordeel kreeg hij niet. Ook Pertap deelde de punten met de dammende burgemeester, Jo Fijen. Een tegenvaller was het verlies van Frans tegen Jeroen Stolwijk. Een gelijklijkende stand verwaterde snel met onafwendbaar verlies. Hans speelde echter weer aardig als vanouds. Hij verplaatste zich snel door de opening en bereikte winnend voordeel, al kostte het toch de nodige zweetdruppels om de punten veilig te stellen. Alfred leek lange tijd toch net iets makkelijker te staan in een klassieke partij. Mogelijk doordat hij dit speltype niet graag speelt, miste hij toch de juiste voortzetting en trok uiteindelijk in een “wederzijdse Ghestem” aan het kortste eind. Een 8-8 tussenstand. Hein hield zijn stand overzichtelijke en wachtte geduldig op een mogelijke fout. Die kwam ook en Hein zette zijn schijfwinst vakkundig in winst om. Jaap kon tenslotte net niet winnen van Micha van Tol. Deze overwinning zou nog wel eens een erg belangrijke kunnen zijn.
Toen de Naaldwijkers De Brink binnen kwamen, werd duidelijk dat ze niet met de opgegeven opstelling waren gekomen. Twee invallers waren erbij en op papier zeker niet de minste, te weten de gebroeders Bentvelzen, die normaal gesproken voor werk in het buitenland zijn, maar nu weer (voor een tijdje) in Nederland zijn. De opstelling werd dus zodanig gemaakt dat een 4-4 tegen dit team mogelijk moest zijn. Alex Kruyshoop trof Geert van Marrewijk. Hij kwam in het middenspel een schijf voor, maar wist dit niet in winst om te zetten. De gasten kwamen op voorsprong toen Rinus Snellaars (die in de onderlinge al gestunt heeft tegen Frans Teijn en Linda Schnieders) tegen Peter Bentvelzen na zijn vrijwillige opsluiting een schijf verloor en daarna ook de partij. Radjin Chandarsing wist door te breken met één en later twee schijven meer tegen Ton v.d. Ende en bracht de stand weer in evenwicht. Voor de zo gewenste 4-4 moest er dus nog 1 punt gehaald worden. Ashok Mahabier speelde zijn derde partij in vier dagen tijd en ook nu weer was driemaal scheepsrecht, dit keer won hij wel van Hans Bentvelzen en dat leverde hem zelfs een blauwe vermelding op, die Radjin overigens ook kreeg. Een niet geheel verwachte winst dus en een goed begin van de provinciale competitie.
Het eerste team begon zaterdag aan de competitie tegen één van de sterkste teams uit de hoofdklasse A. Bij voorbaat geen kansloze missie want de krachtsverschillen zijn bijzonder klein in deze klasse. In de wedstrijd bleek echter toch dat er onvoldoende mogelijkheden gecreëerd werden om ook maar in de buurt te komen van een verrassing.
Tot ongeveer 3 uur ging de wedstrijd redelijk gelijk op. Fred Ivens, Gerard de Groot en Pertap Malahé hadden misschien een heel klein voordeeltje. Maar daar tegenover stonden Frans van Eenennaam en Herman Vroom onder druk als gevolg van terreinnadeel. Fred Ivens was de eerste die de vrede tekende toen zijn tegenstander naar remise combineerde, direct gevolgd door Gerard de Groot. Wim Bremmer liet tegen de kopman van SNA zijn lange vleugel opsluiten, maar wist zich in het late middenspel te bevrijden. Ook daar was remise het logische resultaat. Zo ook voor Piet Lodder, die zijn jonge oponnent het niet lastig wist te maken.
Bij deze 4-4 stand vielen de eerste beslissingen. Herman Vroom en Frans van Eenennaam bezweken onder de druk van de aanvallende standen van hun tegenstanders. Frans had nog gehoopt op een remisemakende combinatie, maar die wist zijn tegenstander onbewust te omzeilen. Jaap van Galen had tegen Mike Koopmanschap – de winnaar van Brunssum Open – Het geluk dat zijn tegenstander met nog maar drie seconden bedenktijd niet zag hoe het winnende eindspel in één zet afgemaakt kon worden: remise.
Daarna speelde Hein van Dee een reguliere remise. Pertap was met zijn winstpogingen toch iets te ver gegaan maar wist het – zoals we van hem gewend zijn – toch veilig de remisehaven te bereiken. Als laatste speelde Jeroen Kos. Vrijwel iedereen had de remise al genoteerd, maar in een ongelukkig eindspelletje verloor Jeroen, zoat de eindstand nog 13-7 werd.
De volgende wedstrijd is tegen Samen Sterk. Op papier een degradatiekandidaat, maar na de 10-10 tegen Damlust is de praktijk wellicht heel anders.
De laatste wedstrijd van de WHDB/DMH competitie werd een overtuigende 11-5 zege tegen VST2. Het duel was in die zin historisch dat het de allerlaatste wedstrijd betrof van damclub Vlaardingen. Helaas is onlangs besloten de vereniging, die al een aantal jaren als reserves van Van Stigt Thans optraden, definitief op te heffen. Omdat de Vlaardingers elk jaar een tactische, onvoorspelbare opstelling kiezen tegen Den Haag, besloot ik op alfabetische volgorde van voornaam te gaan zitten. Op bord 1 speelde echter Michiel Torn met verkorte bedenktijd. Dan mag de tegenstander kiezen wie tegen hem plaats neemt en dat zag Gerard wel zitten. Paul was het eerste uit, doordat hij het spoor tegen Heuvelman volledig bijster werd. Gerard kwam in tijdnood. Hij veroverde een schijf, maar liet zich toch nog verrassen en Torn ontsnapte met een benauwde remise.
Herman trok de stand weer recht door in een krankzinnige stand eenvoudig een 2-om-5 naar dam te nemen. Fred speelde voor de zoveelste keer tegen Ton Burgerhout en bereikte voordeel, maar onvoldoende voor de winst. Ook Alfred speelde remise tegen Van Mastrigt. Beiden hadden een vleugelaanval. Toen het Alfred te link leek, ruilde hij in hoog tempo en stelde daarmee het punt veilig. Stefan Stapper overklaste zijn tegenstander en speelde secuur naar winst. Wim en Jeroen speelden beide vol op de winst, niet alleen voor de wedstrijdwinst, maar ook om topscoorder te worden. Het lukte uiteindelijk hen beiden.
Het is jammer dat we zo ongelukkig verloren tegen Samen Sterk, anders was een barrage om het kampioenschap gevolgd. Toch kunnen we terug kijken op een leuk seizoen en wat mij betreft is de uitbreiding met nieuwe verenigingen uit DMH geslaagd. Het was bij uitwedstrijden moeilijk om het team compleet te krijgen. Ik wil iedereen die heeft meegespeeld bedanken.